Aan de hand van werken uit de collectie van Huis Marseille en de H+F Collectie (Runa Islam, Jörg Sasse), aangevuld met enkele bruiklenen, kan de bezoeker in de zomer van 2007 de contrasten en overeenkomsten tussen film en fotografie ervaren. De zoektocht van de kunstenaar naar de best mogelijke techniek staat centraal. Hoewel de consument massaal op digitaal overstapt, is de keuze tussen analoog en digitaal voor veel kunstenaars, fotografen en filmers niet vanzelfsprekend. Over het kwaliteitsverschil valt te twisten: want hoewel de ‘pixeldichtheid’ toeneemt, is dit verschil met oude technieken verre van geslecht. Runa Islam, Beate Gütschow, Jörg Sasse en Vik Muniz laten zich in hun keuzes nadrukkelijk leiden door de artistieke mogelijkheden van het medium. Zover zelfs dat de onderliggende techniek – hoe complex die ook is – essentieel is voor de uitdrukkingskracht van het beeld dat zij voor ogen hebben. Ook voor de minder bekende, jonge filmmakers die hun korte films op het open podium op de binnenplaats zullen laten zien, is de techniekkeuze (film, high definition, dv, etc.) allesbepalend voor de zeggingskracht van hun werk. Al gaan zij daarin minder ver. In de discussie die Huis Marseille eind juni naar aanleiding van de tentoonstelling organiseert, zullen vooraanstaande fotografen en filmers spreken over hun artistieke en technische dilemma’s.
Beate Gütschow
De Duitse fotografe Beate Gütschow (Mainz, 1970) werkt met beeld-samples waaruit zij hyperrealistische foto’s samenstelt via de computer. Ze maakt arcadische landschappen die doen denken aan de 17de-eeuwse landschapsschilderkunst. Gütschow’s geïdealiseerde versie van de huidige natuur benadrukt echter de kunstmatigheid van het 17de-eeuwse ideaal. De stedelijke omgeving in haar nieuwste, monumentale zwart-wit werk doet ook vertrouwd aan. Gebruik makend van bestaande fragmenten fotoshopt Gütschow het architectonische erfgoed om tot utopische stadsgezichten. De verstilde monumentaliteit die hiervan uit gaat, heeft ook iets dreigends. Is het de stilte voor of na de storm?
Jörg Sasse
Ook de Duitse kunstenaar Jörg Sasse (Bad Salzuflen, 1962) werkt met gevonden foto’s die hij via de computer opnieuw vorm en betekenis geeft. Hij bezit een grote verzameling anonieme snapshots: zijn schetsblokken. Hiervan gebruikt Sasse soms alleen één fragment, waarvan hij kleuren, vormen en contrast zodanig verandert dat er een nieuw beeld ontstaat. Zijn manier van werken is als die van een beeldhouwer: hij begint met een grote hoeveelheid ruw materiaal die hij, anders dan Beate Gütschow, in fases terugbrengt tot één beeldmotief waaruit elke exacte visuele oriëntatie is verdwenen. Het is experimenteel beeld dat Sasse op zijn website presenteert als niets meer en niets minder dan een genummerde inventaris van visuele verkenningen.
Vik Muniz
Vik Muniz (Saõ Paolo, 1961) exposeerde al eerder in Huis Marseille. Hij reconstrueert zijn imaginaire wereld juist niet in de computer, maar in zijn studio met de meest onwaarschijnlijk materialen. Op virtuoze en tegelijkertijd speelse wijze kopieert en reproduceert hij visuele iconen uit de kunstgeschiedenis, filmwereld, literatuur en beeldcultuur, maar dan in wol, chocoladestroop, en recent in diamanten en kaviaar. Zelf noemt Muniz zijn spectaculaire werken ‘photographic delusions’, fotografische misleidingen, waarin hij het onvoorwaardelijke geloof dat de toeschouwer hecht aan wat hij ziet demonstratief weerlegt.
Runa Islam, Time Lines (2005)
Deze zomer beleeft Time Lines, de nieuwe 35 mm film van Runa Islam (Dhaka, 1970), zijn Nederlandse première. De film werd geproduceerd door het Centre d’Art Santa Mònica (CASM) in Barcelona, waar Islam de film maakte. De camera volgt de langzame tocht van de cabine aan de kabelbaan van de haven naar Montjuïc en terug. Niet het spectaculaire uitzicht vanuit de cabine, maar de machinaties die dat uitzicht mogelijk maken om de illusie te bieden door tijd en ruimte te kunnen reizen, vormen het thema. Net zoals film een andere werkelijkheid suggereert, waarbij de camera op onbereikbare plekken komt en de toeschouwer laat terugreizen in het verleden. Met Time Lines laat Islam ook de relatie zien tussen de vroeg 20ste-eeuwse pretparken, waar zij de film schoot, en de stomme films uit dezelfde periode die in deze parken werden vertoond toen de bioscoop nog niet bestond. Daar was de film een van de attracties die het publiek de illusie van een andere realiteit kon geven. Islam heeft de film daarom in 35 mm, het traditionele speelfilmformaat, gedraaid. Zo laten de ratelende projector en de intense ervaring van licht en kleur de toeschouwer het medium en de luchtreis bewust ondergaan.
Time Lines is verworven en in bruikleen gegeven door de H+F Collectie, waarmee Huis Marseille sinds begin dit jaar een samenwerkingsverband heeft, zie ook: www.h-fcollection.com.
Korte films in Huis Marseille: open podium voor jonge filmmakers
De paralellen en contrasten tussen film en fotografie vormen de aanleiding om ook op een interactieve manier kennis te maken met het werk van vele jonge filmmakers. Deze zomer biedt Huis Marseille een open podium voor korte films. Uit de inzendingen zal elke maand een selectie worden gemaakt die op groot formaat wordt geprojecteerd op de binnenplaats van het museum. In de Mediakeuken kunnen alle inzendingen op monitoren worden bekeken. Deadlines voor het insturen van nieuw werk zijn 22 mei en 19 juni.